البته بعد از این سریال شما مجددا در مجموعه «سال‌های مشروطه» نیز در همین نقش جلوی دوربین رفتید؛ درست است؟

سریال سال‌های مشروطه هم باز بر مقطع دیگری تمرکز داشت و اگر قرار بود همین دوره را روایت کند، قطعا بازی درآن نقش را نمی‌پذیرفتم. ناصرالدین شاه در سال‌های پایانی زندگی‌اش با آن نوجوانی که به سلطنت رسید، تفاوت زیادی کرده و جنس تصمیم‌گیری‌هایش عوض شده بود.

در طول بازی در این نقش شده بود خودتان را جای ناصرالدین شاه قرار دهید و به تصمیم‌گیری‌هایش فکر کنید؟

بله خود من بارها به این قضیه فکر می‌کردم که اگر اطرافیانم می‌خواستند خود مرا علیه آدمی که اینقدر برایش احترام قائلم بدبین کنند، چه می‌کردم؟ فرمان قتل امیرکبیر هم به سادگی اتفاق نیفتاد؛ مدت‌ها روی ذهن شاه کار شد و نهایتا در حال مستی و لایعقلی امضا را از او گرفتند و شاه وقتی فهمید فریاد می‌زد که فرمان را متوقف کنید. حتی من فکر می‌کنم او تا پایان عمرش هیچ‌وقت نتوانست امیرکبیر را فراموش کند و این عشق و دوستی را همواره در دل خودش داشت.

فکر می‌کنید دلیل اصلی موفقیت این سریال چه بود؟ چرا در زمان پخش آن‌طور روی مردم تاثیرگذاشت و حتی نظر منتقدان را هم جلب کرد؟

فکر می‌کنم دلیلش این بوده که در آن زمان گروه کارگردانی و بازیگران و عوامل پشت صحنه، همه با جان و دل برای این کار تلاش می‌کردند و به کیفیت آن اهمیت می‌دادند. آن موقع حتی کسانی که مطالعات تاریخی داشتند هم نگاه مثبتی به سریال پیدا کرده و از لحن آن راضی بودند؛ چرا که معتقد بودند به تاریخ وفادار است. اینها همه تاثیر دارد و در نتیجه نهایی کار تفاوت ایجاد می‌کند.

خـاطـره‌ای هم از زمان ساخت و پخش سریال دارید؟

خب آن زمانی که ما این سریال را ضبط می‌کردیم زمان جنگ و موشکباران بود. مدام برق‌ها می‌رفت و آژیر خطر شنیده می‌شد. آن موقع امکانات تصویربرداری کنونی هم وجود نداشت و یادم هست که از دوربین‌های خیلی سنگینی استفاده می‌شد که جابه‌جاکردنشان خود معضلی بود. ضمن این‌که ما در تالار آیینه فیلمبرداری می‌کردیم و پیداکردن نماهایی که در آن بازتاب دوربین یا بوم صدا در صحنه دیده نشود هم کار مشکلی بود. یکی دیگر از سختی‌های کار این بود که به دلیل نزدیکی کاخ گلستان به محوطه بازار، ما همواره مشکل صدای بیرون را داشتیم و به همین دلیل صحنه‌های محوطه کاخ را یک بار در شب بازی می‌کردیم و صدای‌مان ضبط می‌شد، سپس فردا صبح مجددا همان صحنه‌ها را فیلمبرداری و تصویرشان را با صدای ضبط شده هماهنگ می‌کردیم. اینها همه سخت بود، با این حال کسی شکایتی نداشت و وقتی بعد از 9 ماه کار به پایان رسید، هنگام ضبط سکانس پایانی همه از این‌که دیگر نمی‌توانستند کنار هم باشند، ناراحت بودند و این شیرینی‌ها و دوستی‌ها بود که از کار برایمان به یادگار ماند.